Το Εθνικό Σχέδιο για το Δημογραφικό ζήτημα και παραλλήλως τα μέτρα στήριξης για την οικογένεια, δεν μπορούν να συμβάλλουν θετικά και δεν θα έχουν το πολυπόθητο αποτέλεσμα στην αντιμετώπιση του προβλήματος αν παραμείνουν στις γενικότητες και δεν «αγγίξουν» πραγματικά την ουσία με τη διάθεση απαιτούμενων και ικανών προς την κατεύθυνση αυτή πόρων.
Ό,τι επιτέλους αρχίζει να μας απασχολεί πιο σοβαρά η συρρίκνωση του πληθυσμού μας, δίνει μια ελπίδα ενός συγκροτημένου πλάνου που οφείλει να περιλαμβάνει εξαιρετικά στοιχεία εμβάθυνσης στην εστία του ίδιου προβλήματος, έντονης διορατικότητας στην ανάλυσή του για τα επόμενα χρόνια και «γενναίας» πολιτικής βούλησης που θα το θέτουν εμπράκτως στην πρώτη γραμμή προτεραιότητας για τον τόπο και την κοινωνία.
Άλλωστε οι νέοι δείκτες, ακόμη πιο απογοητευτικοί, συγκριτικά με τους προηγούμενους, δεν επιτρέπουν κανένα χρονικό διάστημα καθυστέρησης στην εφαρμογή ενός πλάνου που θα προσπαθήσει τουλάχιστον να διασώσει τα ποσοτικά και ποιοτικά χαρακτηριστικά μας, ως Κράτος Ελλήνων που ζουμε και δραστηριοποιούμαστε στη χώρα μας.
Αλλά και ως Κράτος που θα επιδιώκει τη συγκράτηση της διαφυγής των παιδιών του στο εξωτερικό και θα δημιουργεί συνθήκες επιστροφής όσων ήδη ταξίδεψαν χωρίς τέτοια σκέψη ή πιθανότητα σε άλλες περιοχές του πλανήτη, ξεδιπλώνοντας το ταλέντο τους για να «χτίσουν» εκεί τη μόνιμη εγκατάστασή τους…
Τα τελευταία δέκα χρόνια μόνο, αναγκάστηκαν να το κάνουν αυτό, περίπου μισό εκατομμύριο άτομα (!) που δεν ήταν απαραίτητα γιατροί, μηχανικοί, ή εκπαιδευτικοί, προκειμένου να αξιοποιήσουν τη γνώση και την άρτια επιστημονική τους κατάρτιση. Υπήρξαν πολλοί ακόμα που δεν ανήκουν στην κατηγορία του «brain drain» αλλά συνδύασαν τις μικρές δεξιότητές τους με την ευφυία και τη συνεπέστατη εργατικότητά τους.
Υπάρχει ωστόσο και μια άλλη φυγή που καταγράφεται εδώ και μια δεκαπενταετία από εκείνους που μετανάστευσαν στην Ελλάδα, έκαναν τις οικογένειές τους στη χώρα μας, έλαβαν τα παιδιά τους την ελληνική ιθαγένεια και αποτέλεσαν μέρος του εγχώριου δυναμικού μας. Παρ’ όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης και όσα ακολούθησαν τους έφεραν γρήγορα σε νέες επιλογές και διαφορετικούς προορισμούς, δίνονται ένα επιπλέον «χτύπημα» στη δημογραφική μας εικόνα.
Μια εικόνα που σήμερα μας λέει τι; Ότι σε κάθε μία γέννηση κατά μ.ο. πεθαίνουν αντιστοίχως από δύο έως τρεις συνάνθρωποί μας… Μας λέει ακόμη ότι είναι περισσότερες οι οικογένειες που διαλύονται από εκείνες που δημιουργούνται!..
Η συνάρτηση θνησιμότητας και γονιμότητας που σε κάθε μέτρηση «γέρνει» στην πρώτη πλευρά μας προειδοποιεί τώρα πια απειλητικά ότι ως Έλληνες γερνάμε… ότι ως κρατική οντότητα αργοπεθαίνουμε… ότι σταθερά και βασανιστικά χανόμαστε… εξαφανιζόμαστε.
Εστιάζουμε σωστά για την ανακοπή ενός τέτοιου οδυνηρού ρυθμού; Έχουμε βρει το «φάρμακο» που είναι αλήθεια ότι αναζητούν και άλλες χώρες στην Ευρώπη για να ανατρέψουμε αυτό που μας συμβαίνει; Με επιδοματικές πολιτικές σίγουρα όχι. Με ριζοσπαστικού χαρακτήρα παρεμβάσεις ίσως ναι, αλλά σε βάθος χρόνου, αφού χρειάζεται διάρκεια και υπομονή.
Το γεγονός ότι έχει θεσπιστεί και μάλιστα αυξήθηκε σύμφωνα με τις ανακοινώσεις στη ΔΕΘ η οικονομική ενίσχυση της γέννησης παιδιού είναι ένα πολύ καλό βοήθημα, αλλά δεν δίνει λύση στην ουσιαστική στήριξη του ζευγαριού ή της οικογένειας.
Το θέμα εδώ δεν είναι ότι απλά φέρνεις στον κόσμο ένα παιδί και παίρνεις από την Πολιτεία μπόνους 2.000 ή 3.000 ευρώ. Το θέμα είναι, πώς μεγαλώνεις αυτό το παιδί και με ποιες προϋποθέσεις φροντίζεις για τη ζωή του αλλά και για την ίδια την οικογένεια του όταν το κόστος παντού έχει αυξηθεί κατά πολύ, η διαβίωση δυσκολεύει, τα έξοδα σίτισης, εκπαίδευσης, υγειονομικής φροντίδας κ.λπ. είναι δυσανάλογα με το παρελθόν και παντού οι γονείς «τρέχουν» για να καλύψουν υποχρεώσεις.
Ούτε βεβαίως λύση αποτελεί η καλή κατά τα άλλα προσπάθεια με το «Σπίτι Μου» με χαμηλά επιτόκια για στεγαστικά δάνεια και την απόκτηση κατοικίας. Γιατί ποιος εξασφαλίζει ότι στη συνέχεια τα νέα ζευγάρια δεν θα εγκλωβιστούν με οφειλές κ.λπ. στο σκληρό τραπεζικό σύστημα και δεν θα ενταχθούν και αυτά στους δανειολήπτες του ατέλειωτου κύκλου των οφειλετών;
Λύση ασφαλώς θα ήταν, ένας ικανοποιητικός αριθμός κοινωνικών κατοικιών, η επαναφορά του θεσμού του ΟΕΚ όπως και στο πρόσφατο παρελθόν έχω επισημάνει, ή τέλος πάντων κάτι παρόμοιο που θα ήταν ισχυρός πυλώνας στήριξης στη νέα Ελληνικό Οικογένεια.
Απαιτούνται λοιπόν αποφάσεις που μπορεί να επιβαρύνουν περισσότερο τον Εθνικό προϋπολογισμό αλλά θα κάνουν την αρχή μιας στρατηγικής στόχευσης μακροχρόνιων αποτελεσμάτων για το δημογραφικό…
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.