Ένα ινδιάνικο ρητό λέει πως «όταν το τελευταίο δέντρο θα έχει κοπεί, όταν τα ποτάμια θα έχουν μολυνθεί, όταν τα ψάρια της θάλασσας θα είναι νεκρά, τότε ο άνθρωπος θα καταλάβει ότι τα χρήματα δεν τρώγονται».
Είναι περίπου 1 το μεσημέρι της Παρασκευής, όταν η Α., αδερφική μου φίλη, με καλεί και αρχίζει κλαίγοντας να μου εξιστορεί ένα αδιανόητο περιστατικό που της συνέβη το πρωί της ίδια ημέρας. Δίπλα από το σπίτι της υπάρχει ένα άδειο οικόπεδο, κανείς δεν έχει χτίσει εκεί από τότε που θυμάται τον εαυτό της. Η ίδια μαζί με τον πατέρα της, είχαν φυτεύσει εκεί ένα δέντρο όταν ήταν παιδί, ένα δέντρο που πια είχε μεγαλώσει και κάθε άνοιξη γέμιζε με πανέμορφα κίτρινα ανθάκια που στόλιζαν τα βάζα της. Θυμάμαι να τα θαυμάζουμε μαζί… Χθες λοιπόν κάποιοι καθαρίζοντας το οικόπεδο, έκοψαν κι αυτό το δέντρο. Όταν τους ρώτησε γιατί, εκείνοι τη χλεύασαν, την ειρωνεύτηκαν και απλά έφυγαν, αφήνοντας πίσω τους το κομματιασμένο δέντρο.
Προσπάθησα να την ηρεμήσω, να την πείσω πως δεν ζούμε σε ένα τόσο δυστοπικό παρόν, και ίσως να τα είχα καταφέρει, αν τρεις ώρες μετά, ο ουρανός πάνω από τα κεφάλια μας δεν είχε γίνει κόκκινος, αν ο αέρας δεν γέμιζε με στάχτες τα πρόσωπα και τα ρούχα μας, αν τα μάτια μας δεν έκαιγαν βλέποντας το πύρινο μέτωπο να “καλπάζει” ασταμάτητο. Τρεις ή τέσσερις ταυτόχρονες εστίες πυρκαγιάς και οι φλόγες από το Φραγκοπήδημα και το Αλποχώρι, πέρασαν στα Χανάκια, κι έπειτα στη Μυρτιά. Πανικός, φωνές, ένας άνθρωπος έχασε τη ζωή του. Κι έπειτα στην Πηνεία, ένας ακόμη πύρινος εφιάλτης που κράτησε όλη τη νύχτα, με φόντο μια κόκκινη πανσέληνο.
Σχεδόν κάθε καλοκαίρι γινόμαστε θεατές ή και πρωταγωνιστές στο ίδιο φρικτό έργο. Αυτή η κατάσταση δεν είναι απλώς ένα φυσικό φαινόμενο, αλλά ένας εφιάλτης που επηρεάζει κάθε πτυχή της ζωής μας. Πίσω από την χθεσινή κόλαση μπορεί να βρίσκεται ανθρώπινο χέρι, ή οι επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής. Όπως και να έχει δεν είναι δυνατόν να μην έχουμε συνειδητοποιήσει μετά από τόσες καταστροφές, πως το μοναδικό κλειδί για την αντιμετώπιση αυτού του εφιάλτη είναι η πρόληψη. Όσο άμεσα και να δράσουν οι Πυροσβεστικές δυνάμεις ή η Πολιτική Προστασία, με ένα τόσο πληγωμένο οικοσύστημα και μια τόσο ραγδαία κλιματική αλλαγή η μάχη είναι εντελώς άνιση.
Απαιτείται συνεργασία, ευαισθητοποίηση και δράση από όλους μας για να προστατεύσουμε τα δάση μας, τις πηγές οξυγόνου και το φυσικό μας περιβάλλον. Η αντιμετώπιση αυτής της απειλής δεν είναι μόνο ζήτημα επιβίωσης αλλά και ευθύνης απέναντι στις μελλοντικές γενιές, τις οποίες δείχνουμε να καταδικάζουμε καθημερινά στο να ζήσουν σε έναν πλανήτη που πιο πολύ θα θυμίζει την Κόλαση του Δάντη.
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.