Η κυβέρνηση έσπευσε να μεταφέρει την αργία της Πρωτομαγιάς στις 7 Μαΐου, ωστόσο τα συνδικάτα προχωρούν σε απεργία και συλλαλητήρια την Μ. Τετάρτη 1η Μαΐου.
Η κινητοποίηση της Πρωτομαγιάς θα έχει τη μορφή Γενικής Απεργίας, καθώς καλύπτει τους εργαζόμενους τόσο στον ιδιωτικό όσο και στον Δημόσιο και ευρύτερο Δημόσιο τομέα. Το γεγονός λοιπόν ότι ΓΣΕΕ, ΠΑΜΕ, Εργατικά Κέντρα και Ομοσπονδίες προετοιμάζονται πυρετωδώς για την 24ωρη Πανελλαδική Απεργία υποδεικνύει ότι υπάρχουν ακόμη κάποια αντανακλαστικά στον χώρο του «υπαρκτού συνδικαλισμού». Το ερώτημα όμως το οποίο αναπόφευκτα προκύπτει, με βάση την εργασιακή ζούγκλαπου βιώνει η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων, είναι εάν μία Πρωτομαγιά είναι αρκετή.
Ας ξεκινήσουμε από τις συμβάσεις, προτού επεκταθούμε στα εξίσου σημαντικά γενικότερα στοιχεία διαβίωσης και τους αντίστοιχους δείκτες. Σύμφωνα με τα στοιχεία που έχει στη διάθεσή του το υπουργείο Εργασίας, μέσω του συστήματος ΕΡΓΑΝΗ και έχουν αναλυθεί από την Τράπεζα της Ελλάδος, τουλάχιστον το 70% των μισθωτών είναι υποχρεωμένο να αποδεχθεί ατομική σύμβαση εργασίας. Με αυτά τα δεδομένα, μόλις 740.000 εργαζόμενοι σε σύνολο 2.419.000 στον ιδιωτικό τομέα καλύπτονται από κάποιας μορφής συλλογική σύμβαση. Τα πράγματα δεν είναι ρόδινα ούτε σε σχέση με τις επιχειρησιακές συμβάσεις. Το 2023 υπογράφηκαν 209 νέες επιχειρησιακές συμβάσεις, οι οποίες καλύπτουν περισσότερους από 137.000 μισθωτούς. Από αυτές, μόλις οι 59 προβλέπουν αυξήσεις μισθών, ενώ οι υπόλοιπες δεν περιλαμβάνουν καν μισθολογικές ρυθμίσεις!
Όλα αυτά εκτυλίσσονται σε ένα κοινωνικοοικονομικό περιβάλλον, το οποίο χαρακτηρίζεται από έναν μακροχρόνιο, φαύλο κύκλο αστάθειας, ο οποίος ξεκίνησε το 2010 με τις παντελώς αποτυχημένες συνταγές του μνημονιακού εξορθολογισμού. Υπενθυμίζουμε ότι κατά τα πρώτα χρόνια της οικονομικής κρίσης (μελέτη της Τράπεζας της Ελλάδος) περί τους 500.000 Έλληνες μετανάστευσαν στο εξωτερικό. Εξ’ αυτών, ελάχιστοι επέστρεψαν. Παράλληλα, η δραματική επιδείνωση των συνθηκών διαβίωσης οδήγησε σε πρωτοφανή μείωση των γεννήσεων, με τα γνωστά αποτελέσματα στο ασφαλιστικό αλλά και στην παραγωγική διαδικασία εν γένει, τα οποία αναδεικνύουμε τακτικά και στην «Πρωινή», φέρνοντας στο προσκήνιο σχετικές μελέτες και έρευνες.
Σε καμία άλλη χρονική περίοδο (τουλάχιστον από το 1932 που τηρούνται επίσημα στοιχεία) έως σήμερα, δεν παρατηρήθηκε στην Ελλάδα τόσο μεγάλη μείωση των γεννήσεων, όσο την περίοδο των μνημονίων και του κορονοϊού (2010-2022), οπότε καταγράφηκαν 394.602 λιγότερες γεννήσεις σε σχέση με τους θανάτους (Ένωση για την Υπεράσπιση της Εργασίας και του Κοινωνικού Κράτους). Από τη μια λοιπόν έχουμε δημογραφικές πιέσεις, μετανάστευση, γήρανση του πληθυσμού, και από την άλλη συρρικνωμένους μισθούς, αδήλωτη εργασία, ψευδοαπασχόληση και υψηλή ανεργία.
Το διόλου ευκαταφρόνητο ποσοστό του 26,3% του πληθυσμού της χώρας, ήτοι 2.722.000 άνθρωποι ή αλλιώς 742.000 νοικοκυριά, ζουν κάτω από το όριο φτώχειας (ΕΛΣΤΑΤ). Περίπου 640.000 εργαζόμενοι (δηλαδή ένας στους τέσσερις) αμείβονται με 430€ μεικτά (346€ καθαρά), σύμφωνα με τα στοιχεία του ΕΦΚΑ.Ο μισθός σε εκατοντάδες χιλιάδες νοικοκυριά τελειώνει στις 19 μέρες (Ινστιτούτο μελετών της ΓΣΕΒΕΕ). Επιπλέον, οι εργαζόμενοι στην Αθήνα είναι αναγκασμένοι να δαπανήσουν έως και το 56% του μισθού τους προκειμένου να μπορέσουν να πληρώσουν το ενοίκιο του σπιτιού τους.Ακόμη, οι άνεργοι, εξακολουθούν να υπερβαίνουν το ένα εκατομμύριο, με έναν στους δύο να είναι μακροχρονίως εκτός αγοράς εργασίας (ΔΥΠΑ).
Τέλος, σε αυτό δυσμενέστατο περιβάλλον, παρατηρείται και μεγάλος αριθμός εργατικών ατυχημάτων.Ένας εργαζόμενος χάνει τη ζωή του κάθε δύο μέρες στη χώρα μας, το τελευταίο χρονικό διάστημα, σύμφωνα την Ομοσπονδία Συλλόγων Εργαζομένων Τεχνικών Επιχειρήσεων Ελλάδος (ΟΣΕΤΕΕ). Όπως επισημαίνει η Ομοσπονδία, μέσα σε μόλις 23 ημέρες, από τις 20 Μαρτίου έως 12 Απριλίου, 12 εργαζόμενοι έχασαν τη ζωή τους σε εργατικό δυστύχημα, ενώ από την αρχή του τρέχοντος έτους 31 εργαζόμενοι έχουν σκοτωθεί και άλλοι 60 τραυματίστηκαν σοβαρά.
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.