Μόδα, μάστιγα της εποχής, μια περαστική τάση ή μια νέα πραγματικότητα; Η ζωή μέσα από τα social media μοιάζει συχνά να αντικαθιστά την πραγματική ζωή στο συνειδητό ή και το ασυνείδητο μιας μεγάλης μερίδας ανθρώπων.
Ποστάρω, άρα ζω. Με αυτή τη φράση κοινωνιολόγοι και ψυχολόγοι προσπαθούν να εξηγήσουν τον ψυχισμό ενός ατόμου που έχει διαρκώς την ανάγκη να δημοσιεύσει στα κοινωνικά δίκτυα προσωπικές του στιγμές, το πρόσωπό του, την γάτα του, το γεύμα που θα φάει, το πρωινό του τρέξιμο, μέχρι και το μπαρ που θα επιλέξει για να πιει το ποτό του. Αν δεν είναι ινσταγκραμικό το μαγαζί, ίσως επιλέξει το επόμενο. Τι θα πει ινσταγκραμικό; Πρέπει να είναι χώρος του οποίου η αισθητική ξέρεις ότι θα τραβήξει λάικ ή πρέπει να είναι ένας χώρος που ήδη είναι δημοφιλής στα κοινωνικά δίκτυα και τον προτείνουν οι influencers – οι οποίοι είναι ένα άλλο μεγάλο κεφάλαιο της βιομηχανίας των social.
Ας επιστρέψουμε όμως στο άτομο που κάνει ένα ποστ και περιμένει να το «αγκαλιάσουν» οι ακόλουθοί του. Ο σύγχρονος ναρκισσιστικός πολιτισμός ωθεί τον άνθρωπο στον ατομικισμό, την αυταπάτη της αυτάρκειας, την καλλιέργεια μιας λαμπερής εικόνας εαυτού χωρίς περιεχόμενο, σχολιάζει στη LIFO, ο ψυχίατρος-ψυχαναλυτής Σάββας Σαββόπουλος. Υπάρχει όμως μόνο η κακή αυτό-προβολή μέσω των κοινωνικών δικτύων; Συχνά το «είμαι ό,τι ποστάρω», καθρεφτίζει έναν εναλλακτικό τρόπο έκφρασης σκέψεων και συναισθημάτων, που σύμφωνα με έρευνες βοηθάει ψυχολογικά, αφού συμβάλλει τόσο στην συναισθηματική εκτόνωση, όσο και στην τόνωση του ατόμου, όταν για παράδειγμα βλέπει πως μια άποψή του βρίσκει υποστήριξη και από άλλους χρήστες του ίντερνετ.
Ο καθένας μας μπορεί να βρεθεί είτε στη μια μεριά του «γηπέδου» είτε στην άλλη. Το θέμα είναι να μη χάσεις τη μπάλα…
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.