Γράφει η Ελένη Παπαδοπούλου
Όταν κάθομαι μπροστά στο πληκτρολόγιο, έχω πάντα έναν προβληματισμό. Σκέφτομαι ότι θα’ θελα πολύ να γράψω κάτι θετικό και αισιόδοξο, κόντρα στη γενική μιζέρια, μα τα “ζουζούνια” που έχω μέσα μου και η τάση να υπεραναλύω τα πράγματα, πολλές φορές δεν με αφήνουν. Με… τσιγκλάνε διαρκώς κι εκεί που νομίζω ότι το πάω καλά, στρίβει το τιμόνι και μετά κάνω υπεράνθρωπες προσπάθειες να το ισιώσω και να μην χάσω τον προσανατολισμό μου. Στο μυαλό μου έρχονται συχνά τα λόγια του Ντοστογιέφσκι “Μη σκέφτεσαι πολύ. Είναι αρρώστια» και χωρίς να θέλω να ακυρώσω τον σπουδαίο αυτό Ρώσο συγγραφέα και διανοούμενο ενστικτωδώς αντιδρώ γιατί αν δεν είσαι σκεπτόμενος άνθρωπος γίνεσαι τελικά θύμα της συνήθειας! Της πιο ισοπεδωτικής κατάστασης, του πιο ισοπεδωτικού συναισθήματος της παραίτησης που δεν σε αφήνει να εξελιχθείς.
Γιατί δυστυχώς, τελικά όλα συνηθίζονται! Από την μεγαλύτερη απώλεια που μπορεί να σε αφήνει για πάντα λαβωμένο ή μισό ως την καθημερινότητα που σε ευνουχίζει σταδιακά. Και το τελευταίο είναι και το πιο επικίνδυνο, σε παγιδεύει και σε κρατά χαμηλά γιατί μαθαίνεις να ζεις αγκαλιά με την ασχήμια χωρίς να σε ενοχλεί. Όμως, αν ρωτήσεις τον οποιονδήποτε αν είναι περισσότερα τα πράγματα που τον ενοχλούν από εκείνα που τον κάνουν χαρούμενο άνθρωπο, με το χέρι στην καρδιά θα απαντήσει θετικά στο πρώτο. Όταν η προσοχή σου κολλάει σε ένα μοτίβο αρνητικότητας, τα συναισθήματα και η διάθεσή σου ακολουθούν, ενώ μπορείς να μετατοπίσεις την προσοχή σου σε κάτι που σε ευχαριστεί και επίσης να ανατρέψεις ότι σε ενοχλεί.
Κάνοντας αυτόν τον τεράστιο… φιλοσοφικό πρόλογο που δεν έχω αποφασίσει πως θέλω να τελειώσει γιατί καμιά φορά η σκέψη σε οδηγεί χωρίς να έχει χαράξει πορεία, θα πω αρχικά κάτι θετικό. Και το θετικό είναι ότι αυτήν την περίοδο διακρίνω στις μικρές τοπικές μας κοινωνίες, μια διάθεση μικρής προσδοκίας για το μέλλον, ίσως γιατί δεν είναι λίγοι αυτοί που έχουν επενδύσει στα νέα πρόσωπα που μας διοικούν μετά τις τελευταίες αυτοδιοικητικές εκλογές. Οι οποίοι αν και δεν έχουν ανοίξει ακόμα τα χαρτιά τους, διακατέχονται από μια διάθεση και μια ορμή θα έλεγα, να κάνουν πράγματα, να βελτιώσουν τουλάχιστον την καθημερινότητά μας. Και μπορεί αυτό να είναι προσωρινό εκ των πραγμάτων- γιατί υπάρχουν και εκείνοι που τους την έχουν φυλαγμένη στη γωνία για να στηλιτεύσουν το πρώτο στραβοπάτημα- όμως είναι καλό το ότι η κοινωνία έχει μια ελπίδα, χωρίς απαραίτητα να είναι ιδιαίτερα ανεκτική ή να δίνει πολύ χρόνο στους διοικούντες.
Βέβαια, το γενικότερο πολιτικό κλίμα, δεν ευνοεί κανέναν και δεν είναι σύμμαχος κανενός. Γιατί σε πολιτικό επίπεδο είναι τόσα τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο κόσμος, ακρίβεια, χρέη, ανεργία, μισθοί πείνας, υγεία και παιδεία σε τέλμα κ.ο.κ που η αυτοδιοίκηση δεν αποτελεί σωτήρια λέμβο, είναι όμως μια μικρή ηλιαχτίδα φωτός που τολμά να ξεπροβάλλει μέσα από το σκοτάδι, εφόσον συνοδεύεται με ένα όραμα, καλώντας μας να δεθούμε στο άρμα της, μήπως και μπορέσουμε συλλογικά να αλλάξουμε ότι μας πληγώνει. Εκείνο όμως που περισσότερο θα πρέπει να φροντίσουμε, είναι να αποτοξινώσουμε το “μέσα” μας, γιατί είναι τόσο τοξικό το κλίμα που μας περιβάλλει που δεν πρέπει να αφήνουμε να μας επηρεάζει. Για παράδειγμα, είναι τόσα τα κακεντρεχή σχόλια που έχω διαβάσει τις τελευταίες μέρες με αφορμή το νομοσχέδιο για τα ομόφυλα ζευγάρια, που ειλικρινά απορώ πώς πιστεύουμε ότι αυτοί οι τοξικοί άνθρωποι μπορούν να αλλάξουν την κοινωνία όταν δεν μπορούν να αλλάξουν τον εαυτό τους!!
Δεν θα πω περισσότερα, πιστεύω στην αυτοβελτίωση γιατί από κει ξεκινούν όλα… Πρώτα αλλάζουμε εμείς και μετά αλλάζουμε τον κόσμο, γιατί διαφορετικά η δύναμη της συνήθειας και της αποδοχής της ασχήμιας θα μας τελειώσουν…
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.