«Κάθε βράδυ στο κλείσιμο, όποιος έχει
ανάγκη μπορεί να έρχεται και να
τρώει δωρεάν. Παρακαλούμε θερμά χωρίς
ντροπές, αν γνωρίζετε κόσμο ενημερώστε
τον να έρθει να βρει ένα πιάτο φαγητό…
Υπάρχει κόσμος που το χρειάζεται.»
Εκ της διευθύνσεως του Δια Χοιρός,
28ης Οκτωβρίου και Έβρου 2, Ζεφύρι
Η παραπάνω έκκληση ανήκει στη Μαρία Θεοδωροπούλου, ιδιοκτήτρια ψησταριάς στο Ζεφύρι. Διαβάζεις και ξαναδιαβάζεις και κάπου, κάτι, δεν κολλάει. Ήδη αυτή η αρχική δυσπιστία λέει πολλά. Μέσα της συνοψίζεται μία κρίσιμη όψη της κοινωνικής μας παθογένειας. Κάτι σαν κοινωνική ακτινογραφία. Το γεγονός ότι προβληματίζει, έστω και πρόσκαιρα, μία απλή αλλά πολύ ουσιαστική πράξη αλληλεγγύης, συνιστά το ίδιο το πρόβλημα. Η ανθρωπιά είναι η φυσιολογική συνθήκη. Η αλληλεγγύη είναι ο κανόνας, όχι η εξαίρεση. Απλώς εδώ που έχουμε φτάσει σήμερα, η βοήθεια προς το συνάνθρωπο έχει καταστεί δυστυχώς πράξη σπάνια και αξιοσημείωτη για τους λάθος λόγους.
Και περίπου με αυτό το σκεπτικό η πρωτοβουλία της Μαρίας Θεοδωροπούλου έγινε «είδηση». Η ίδια βέβαια έχει διαφορετική αντίληψη: «Δεν διανοηθήκαμε να δίνουμε φαγητό της προηγούμενης ημέρας στους πελάτες μας γι’ αυτό είχαμε δυο επιλογές, ή να το πετάξουμε ή να το δίνουμε στον κόσμο που έχει ανάγκη, και για μας αυτονόητο είναι το δεύτερο» ανέφερε στο rosa.gr. Έτσι απλά και ανθρώπινα, ταΐζει κάθε βράδυ δεκάδες ανθρώπους που, όπως όλοι μας, έχουν ανάγκη ένα πιάτο φαΐ. Χωρίς πολλά πολλά. Χωρίς ντροπές για τους μεν και φανφάρες για τους δε. Γιατί δεν είναι ντροπή να πεινάει κανείς. Ντροπή είναι να προσπαθεί και να μην μπορεί να εξασφαλίσει ένα γεύμα. Ντροπή είναι να μην μεριμνά το κράτος ή ακόμα χειρότερα οι συμπολίτες του. Ντροπή είναι αυτό το χάλι στο οποίο έχει περιέλθει δυστυχώς η ελληνική κοινωνία. Ντροπή είναι να βλέπεις καθημερινά ανθρώπους να ψάχνουν στα σκουπίδια. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ντροπή απ’ αυτήν.
Αν ρωτήσεις ένα μικρό παιδί «τι είναι πολιτική», είναι βέβαιο ότι θα σου απαντήσει για τους πολιτικούς, για τη Βουλή, για την κυβέρνηση και τους υπουργούς, ανάλογα με την ηλικία του. Κοντολογίς για όλους εκείνους οι οποίοι αποφασίζουν για το κοινωνικό σύνολο. Πολιτική όμως δεν είναι μόνο αυτό. Ο πυρήνας της πολιτικής εδράζεται στις απλές καθημερινές πράξεις και στην συμπεριφορά των ατόμων σε όλο το φάσμα του δημόσιου και ιδιωτικού τους βίου. Ο τρόπος κατά τον οποίο συμπεριφέρεσαι στον χώρο εργασίας είναι πολιτική. Ο τρόπος κατά τον οποίο μιλάς στον αδερφό σου ή στη γυναίκα σου είναι πολιτική. Ο τρόπος κατά τον οποίο απευθύνεσαι στον σερβιτόρο είναι πολιτική. Το κάθε «ευχαριστώ» που λες και η κάθε πράξη αλληλεγγύης στον συνάνθρωπο, μας δίνουν αδιαμφισβήτητα τον ορισμό της πολιτικής. Έτσι τεκμαίρεται ότι είμαστε αναγκαστικά πολιτικά όντα῾ είτε βοηθάμε, είτε αδιαφορούμε. Και η εκάστοτε βοήθεια ή η αδιαφορία μας, παράγει κάθε φορά αποτελέσματα. Κάποτε, ο αστέρας πια του NBA Γιάννης Αντετοκούνμπο, είχε εκμυστηρευτεί ότι αγόρασε και δώρισε σε έναν σουβλατζή το μαγαζί στο οποίο στέγαζε την επιχείρησή του. Ο λόγος ήταν, όπως διαβεβαίωσε ο ίδιος, επειδή αυτός ο άνθρωπος είχε σώσει τον Γιάννη και την οικογένειά του από την πείνα. Κάθε τόσο πήγαιναν στο σουβλατζίδικο και ο άνθρωπος αυτός τους έδινε ό,τι είχε. Έτσι γίνονται οι πράξεις ανθρωπιάς. Με έργα, όχι με λόγια. Με τα ίδια τα χέρια των ανθρώπων, με τα οποία μπορούν αν το θελήσουν να κάνουν το καλό. Δια χειρός τους.
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.