Πάρε με αιώνια νύχτα, στα χέρια σου
Και πες με γιο σου.
Εγώ είμαι βασιλιάς
Που με τη θέλησή μου εγκατέλειψα
Το θρόνο των κόπων και των ονείρων.
Το σπαθί μου, βαρύ για χέρια άτονα
Σε χέρια ήρεμα παρέδωσα κι αντρίκεια
Και την κορόνα και την εξουσία μου τα άφησα
Κομμάτια στον προθάλαμο.
Παραίτηση
Φερνάντο Πεσσόα – Βιβλίο της Ανησυχίας (Πρώτος Τόμος)
Έτσι λοιπόν πέφτει η νύχτα. Σα νυχτερινό του Σοπέν. Μόνο που δεν υπάρχει τίποτα ποιητικό απόψε. Μόνο ο ήχος της τηλεόρασης του απέναντι με τη μουσική των χορηγών να σημαίνει την λήξη ενός ακόμη προγράμματος. Ένα μηχανάκι που περνά στριγκλίζοντας απέξω με την πειραγμένη του εξάτμιση. Δυο φίλοι που περπατούν φωνάζοντας, αστειευόμενοι με το εκλογικό αποτέλεσμα. Ο ήχος μιας λάμπας που μήνες τώρα τρεμοπαίζει μονάχη, μπας και την προσέξει κανείς. Κάτι γατιά που ηδονίζονται ξεδιάντροπα, κάπου στο τέρμα του δρόμου. Κάδοι που τραντάζονται βίαια για να πέσουν τα σκουπίδια στην αγκαλιά του σιδερένιου κύτους. Και το σκουπιδιάρικο γκαζώνει με ταχύτητα. Χάνεται στη νύχτα. Όλα πεζά και καθημερινά. Όλα πεζά και ανθρώπινα.
Το φάντασμα της παραίτησης πλανιέται πάνω από αυτήν την πόλη. Πάνω από όλες τις πόλεις, τις κωμοπόλεις και τα χωριά, τις συνοικίες, τις γειτονιές και τα κτίρια. Πάνω απ’ όλη τη χώρα. Γλείφει απαλά τις στέγες των σπιτιών. Συνοδεύει τα αργόσυρτα βήματα των ανθρώπων. Ξενυχτάει με τις βαριεστημένες σκέψεις τους, με τα μισόκλειστα βλέφαρα, ανάμεσα σε τηλεοπτικές διαφημίσεις και ανούσιους μονολόγους αθλητικών εκπομπών του ραδιοφώνου. Είναι τάχα όνειρο ή εφιάλτης; Είναι αλήθεια ή ψέμα; Αν τσιμπηθούμε θα ξυπνήσουμε και μετά θα νιώσουμε καλύτερα; Όσο καλά νιώθει κανείς διασχίζοντας με τα χνώτα του την πρωινή αύρα, υπό το φως ενός ανατέλλοντος ηλίου;
Τέλειωσαν πια τα όνειρα. Όσοι δεν ψήφισαν το πιστοποιούν. Ακόμα και στην επαρχία, όπου οι φίλοι και οι γνωστοί παραμυθιάζονται μεταξύ τους, και λένε ότι πρέπει να πάνε στην κάλπη για το καλό του τόπου και το καλύτερο του υποψήφιου, οι απέχοντες ή οι αποσχόντες, για όσους αρέσκονται στους λόγιους τύπους, ήταν, είναι και θα είναι περισσότεροι. Στα μεγάλα αστικά κέντρα δε, όπου η ζωή είναι ακόμη πιο δύσκολη, ακούν «γιορτή της δημοκρατίας» και βγάζουν φλύκταινες. Για πρώτη ίσως φορά τους καταλαβαίνω, χωρίς ωστόσο να συμμερίζομαι την θέληση των ανθρώπων να παραμείνουν δούλοι.
Έτσι λοιπόν πέφτει η νύχτα και καλεί τους κουρασμένους, τους ταλαιπωρημένους, τους απογοητευμένους και τους πάσης φύσεως και ιδιότητος δύσθυμους, παιδιά της. Αφού προκοπή δε γίνεται με δαύτους, δεν χρησιμεύουν σε τίποτε πια τα όπλα. Δε συμμετέχουν. Ούτε στην κάλπη, ίσως ούτε και στους αγώνες. Πουθενά. Με τη θέλησή τους εγκατέλειψαν τον θρόνο των κόπων και των ονείρων. Και δυστυχώς οι περισσότεροι από αυτούς είναι ακόμη μόνο παιδιά. Στο άνθος της ηλικίας τους, κουράστηκαν πρόωρα από τον ψεύτη ντουνιά. Από την περίσσια υποκρισία και την απατεωνιά. Ίσως να μην ενδιαφέρθηκαν και ποτέ. Ποιος ξέρει; Τι σημασία έχει; Η παραίτηση έχει θριαμβεύσει. Παρότι σιωπηρή, είναι πιο ηχηρή κι από τις φιέστες των υποψηφίων. Η παραίτηση είναι συναίσθημα της νύχτας. Και η νύχτα είναι βαθιά. Αργεί πολύ να ξημερώσει. Αργεί πολύ.
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.