Ας ξεκινήσουμε όμως από τα δικά μας… Το θέατρο της Αρχαίας Ήλιδας, πλημμύρισε από κόσμο. Οι εξέδρες γέμισαν, ενώ κόσμος καθόταν ακόμη και στα σκαλιά. Ήταν τόσο μεγάλη η προσέλευση, που οι υπεύθυνοι της παραγωγής, έβαλαν και κάποιες πλαστικές καρέκλες στο πλάι της σκηνής. Το γεγονός αυτό προκάλεσε από μόνο του κάποιο εκνευρισμό, καθώς πολλοί θεατές αναγκάστηκαν να στριμωχτούν και όπως ήταν αναμενόμενο με όλο αυτό το «ανακάτεμα» η παράσταση άργησε τουλάχιστον είκοσι λεπτά να ξεκινήσει. Τίποτε από τα παραπάνω όμως δεν συγκρίνεται με την αμηχανία του διαρκούς – ανελέητου χειροκροτήματος, καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης, λες και δεν παρακολουθούσαμε αρχαίο δράμα, αλλά κωμωδία ή επιθεώρηση… Το κερασάκι στην τούρτα βέβαια ήταν πως, αρκετός κόσμος άρχισε να φεύγει λίγο πριν και κατά τη διάρκεια του χειροκροτήματος. Υπάρχει μεγαλύτερη ασέβεια προς το έργο και τους συντελεστές του από αυτή; Δεν ξέρω…
Στα της παράστασης… Ο Τσέζαρις Γκραουζίνις μας παρουσίασε μια «Αντιγόνη» πολύ κατώτερη των προσδοκιών. Συνολικά είδαμε ένα πολύ άνισο, και υφολογικά μπερδεμένο εγχείρημα. Μια επιπόλαιη σκηνοθεσία, που ένιωσα πως εξέθεσε και τους ηθοποιούς. Το εμβληματικό έργο του Σοφοκλή, δεν «χάθηκε» φυσικά στην εξαιρετική μετάφραση από τον Γιώργο Μπλάνα, σχεδόν διαλύθηκε όμως στην απόδοση του Γκραουζίνις, ο οποίος δυστυχώς κρατήθηκε μακριά από κάθε γόνιμο προβληματισμό, και κάθε στοχαστική διάθεση.
Η σκηνογραφία (Kenny McLellan) ήταν συμπαθής και φάνηκε να εξυπηρετεί σωστά την αφήγηση, όμως δεν μπορώ να πω το ίδιο για την ενδυματολογία (επίσης Kenny McLellan). Το ταπεινό κοριτσίστικο ρουχαλάκι της Αντιγόνης, και τα φλατ παπουτσάκια, οι ψηλές γόβες της Ισμήνης, τα χυμένα κοστούμια και τα καπέλα σα να ήταν δανεισμένα από ταινία του Αγγελόπουλου, και ένας Φύλακας που μόλις γύρισε από τα… μελίσσια (;) ή από κάποιο σαφάρι (;). Η μουσική σύνθεση του Δημήτρη Θεοχάρη, ήταν επίσης λες και προοριζόταν για κάποιο άλλο έργο, το ίδιο και η χορογραφία (Edgen Lame), με τις αμήχανες γλεντζέδικες ζεμπεκιές. Οι φωτισμοί του Αλέκου Γιάνναρου από την άλλη, ήταν πολύ ωραίοι και ανέδειξαν αρκετές σκηνές.
Η Έλλη Τρίγγου είναι μια πολύ καλή ηθοποιός, κι αυτό δεν θα το αμφισβητούσα ποτέ. Σχολιάζοντας την ερμηνεία της υπό το πρίσμα πως δεν είναι εκείνη υπεύθυνη για τις οδηγίες που λαμβάνει από τον σκηνοθέτη, θα πω πως η Αντιγόνη της, είναι πολύ… ελαφριά. Που είναι το θράσος, η επιθετικότητα, το «ύψος» της ηρωΐδας της; Εμείς είδαμε ένα κορίτσι που πολλές φορές δείλιαζε να φωνάξει, που σηκωνόταν στις μύτες, και χτύπαγε απαλά τα χεράκια της, λες και δεν τα έβαζε σε δημόσιο χώρο με τον βασιλιά γιατί αθέτησε το νόμο του, κινούνταν και μιλούσε λες και έκανε πείσματα στον άξεστο θείο της που της χάλασε κάποιο χατίρι. Ξεγύμνωσε την Αντιγόνη, από την όποια υπόστασή της κι αυτό είχε ως αποτέλεσμα να χαθούν πολλές στιγμές του έργου με μεγάλη δραματική αξία.
Ο Κώστας Κορωναίος παρότι έμοιαζε σχεδόν γελοίος μέσα στο ένδυμα που επέλεξαν γι αυτόν, κατάφερε να ξεχωρίσει για την υποδειγματική του ερμηνεία. Ο Στρατής Χατζησταματίου είναι ένας πολλά υποσχόμενος νέος ηθοποιός, και το απέδειξε στην συγκεκριμένη παράσταση. Η ερμηνεία του ως Αίμων, ήταν πολύ άρτια.
Μου άρεσε πολύ η σωματικότητά του, καθώς και η έκφρασή του, ειδικά στην τελευταία σκηνή. Η Μαρίνα Αργυρίδου ως Ευρυδίκη, ήταν μάλλον αδιάφορη. Αλλά δεν φταίει. Έρμαιο κι εκείνη μιας διχασμένης σκηνοθεσίας, όπως και ο Γιώργος Παπαγεωργίου (Άγγελος).
Συμπερασματικά, δεν ξέρω τι προσπάθησε να μας πει ο Λιθουανός σκηνοθέτης. Φοβάμαι ειλικρινά πως είτε και ο ίδιος δεν ήξερε, είτε ήθελε να πει τόσα πολλά που στο τέλος κατάφερε να βάλει ο ίδιος μια τρικλοποδιά στον εαυτό του και πέσει σε μια λακκούβα γεμάτη αστοχίες, παρασέρνοντας μαζί του και μια πλειάδα πολύ καλών ηθοποιών.
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.