Στην ελληνική γλώσσα η λέξη «κρίση» προέρχεται από το ρήμα «κρίνω» και χαρακτηρίζει μία δύσκολη, κρίσιμη και επικίνδυνη κατάσταση η οποία οξύνεται απότομα, κάνει τον κύκλο της με το όποιο κόστος και στη συνέχεια τη διαδέχεται μία περίοδος αναπροσαρμογής και αναγέννησης, κάτι που εκ του αποτελέσματος απέχει έτη φωτός από την ελληνική πραγματικότητα και τα όσα διαδραματίζονται από το 2009 μέχρι και σήμερα.
Από τότε έχουν περάσει 13 ολόκληρα χρόνια και από τη γενιά των 700 ευρώ, περάσαμε στα μνημόνια και στα 430 ευρώ, μέχρι τα σημερινά 663 ευρώ, τα οποία από την 1η Μαΐου θα γίνουν 713, όπως διαμορφώνεται πλέον ο κατώτατος μισθός.
Από το 2010 και μετά, χιλιάδες νέοι μετανάστευσαν σε άλλες χώρες για ένα καλύτερο αύριο, κάποιοι άλλοι δεν είχαν την οικονομική άνεση για να σπουδάσουν, ή κατάφεραν να σπουδάσουν και για να βιοποριστούν κάνουν πλέον άλλο επάγγελμα. Κάποιοι άλλοι είχαν το θάρρος να ανοίξουν μια επιχείρηση και σήμερα έφτασαν στο σημείο να διαχειρίζονται ρυθμίσεις και χρέη.
Η οικονομική κρίση ποτέ δε μας εγκατέλειψε, τη διαδέχτηκε το 2020 η υγειονομική και πρόσφατα η ενεργειακή και ο πόλεμος!
Νέοι και νέες που το 2010 άνοιγαν τα φτερά τους, δώδεκα χρόνια αργότερα εξακολουθούν να βιώνουν στερήσεις, περιορισμούς και εκείνη την αβεβαιότητα που δεν τους άφησε ούτε για μία ημέρα.
Μεγαλωμένοι με στερήσεις και ελάχιστα χρήματα, αναγκάστηκαν να ενηλικιωθούν βίαια και πρώιμα, μία κατάσταση η οποία ασφαλώς και έχει επίδραση στην ψυχολογία τους και στη συμπεριφορά τους, κάνοντάς τους πιο διεκδικητικούς, ίσως και αντιδραστικούς στις κυβερνήσεις που έτυχε να διαχειρίζονται τις ζωές τους.
Σήμερα αρκετοί νέοι συγκατοικούν με τους γονείς τους και όσοι τολμούν να ανοίξουν το δικό τους σπιτικό τα βγάζουν πέρα με δυσκολίες, έχοντας περιορίσει τις επιθυμίες τους, ενώ είναι πλέον σύνηθες τα νέα ζευγάρια να κάνουν ένα ή δύο παιδιά, λόγω της οικονομικής αβεβαιότητας, γεγονός που έχει επιπτώσεις και στη μείωση του πληθυσμού.
Με φανερή απογοήτευση και αβεβαιότητα για το μέλλον μιλούν στην εφημ. Πατρίς νέοι άνθρωποι οι οποίοι τίποτα δε θεωρούν εύκολο και δεδομένο και ίσως αυτές οι γενιές να γίνουν η αφορμή για ένα καλύτερο αύριο, γιατί μόνο όταν βιώσεις κάτι, μπορείς να το διαχειριστείς και να διεκδικήσεις τη λύση του…
Ειρήνη Ελευθερίου: Κι εκεί που παίρνεις μια ανάσα, έρχεται η πανδημία και τα ισοπεδώνει όλα
Έχουμε προσαρμόσει τη ζωή μας στο να ζούμε με λίγα, μας είπε η Ειρήνη Ελευθερίου, Πτυχιούχος του Τμήματος Οικονομικής και Περιφερειακής Ανάπτυξης και συνεχίζει «Θυμάμαι είχα ένα συμφοιτητή ο οποίος δούλευε το 2012 για 12 ώρες την ημέρα για 430 ευρώ προκειμένου να συνεισφέρει στην οικογένειά του. Τότε ο βασικός μισθός ήταν 492 ευρώ μεικτά!
Το 2015 βρήκα δουλειά και χάρηκα γιατί θα έπαιρνα περισσότερα χρήματα σε σχέση με τον βασικό μισθό και επίσης θα ήμουν οικονομικά ανεξάρτητη. Και εκεί που θεωρητικά παίρνεις μια ανάσα, είτε με ένα μεταπτυχιακό, είτε με την εμπειρία που αποκτάς, έρχεται και μια πανδημία και τα ισοπεδώνει όλα. Πάλι φοβάσαι να κάνεις πράγματα, πάλι σκέφτεσαι διπλά το τι έχεις ανάγκη περισσότερο.
Μεγαλώνοντας, βλέπω ότι για να ζήσεις αξιοπρεπώς, πρέπει να δουλεύεις αρκετές ώρες την ημέρα -ένα παραπάνω για εμένα που έγινα πρόσφατα μητέρα. Ακόμα πιο δύσκολο τώρα, με την τόση ακρίβεια που υπάρχει ακόμα και σε αγαθά πρώτης ανάγκης. Όμως η ελπίδα δεν χάνεται γιατί ο άνθρωπος έχει μάθει πάντα βρίσκει λύσεις !
Ανδρέας Σταματόπουλος «Χρειαζόμαστε όραμα»
Η γενιά μας έχει την «πολυτέλεια» να έχει ζήσει όλα τα παράδοξα των καιρών μαζεμένα, μας είπε ο κ. Σταματόπουλος, Ψυχολόγος και προσθέτει «Ήρθαμε αντιμέτωποι με την έκρηξη της οικονομικής κρίσης και παλεύαμε όλοι με τους δαίμονες που αναδύθηκαν μέσα από αυτή την κρίση, την ασυνεννοησία του πολιτικού συστήματος τόσο σε Ελλάδα όσο και Ευρώπη, φωνές ενάντια σε αλληλεγγύη και ανθρωπισμό.
Είδαμε συμμαθητές μας με προσόντα που θα ζήλευαν πολλοί να ξενιτεύονται και να φυγαδεύουν τα όνειρα και τις προσδοκίες τους σε χώρες του εξωτερικού, με τον νόστο όμως να κυριαρχεί πάντα στις σκέψεις τους. Ουσιαστικά το σύγχρονο εθνικό μας κεφάλαιο βρισκόταν σε πλήρη διαρροή. Και μέσα σε όλα αυτά, ήρθε και η πανδημία και ο πόλεμος της Ρωσίας στην Ουκρανία να καταστρέψουν ότι έμεινε όρθιο μέσα σε όλο αυτό τον κυκεώνα των γεγονότων.
Η γενιά μας για να εμπιστευτεί ξανά θεσμούς και πολιτεία δεν θέλει μέτρα ψευδεπίγραφα και επιδερμικά. Χρειάζεται ουσιαστικό όραμα που θα δείχνει δρόμο και προοπτική για την ίδια μας την ζωή και το μέλλον μας.
Για να ορθοποδήσουν τα κράτη, οφείλουμε να βοηθήσουμε να ορθοποδήσουν οι άνθρωποι. Μόνο έτσι το οικοδόμημα που λέγεται κοινωνία έχει ελπίδα να σταθεί όρθιο από εδώ και μπρος».
Νικ. Παναγιωτοπούλου: Ο βασικός μισθός, που δεν καλύπτει ούτε τα βασικά
Το 2009 τελειώνοντας το λύκειο συνέχισα σπουδές στη Νοσηλευτική Σχολή Κεφαλονιάς μας είπε η Νικ. Παναγιωτοπούλου που εργάζεται σε café και προσθέτει «Αμέσως ξέσπασε η οικονομική κρίση η οποία συνεχίζει να υφίσταται. Η γενιά μας δε γνώρισε τίποτα άλλο πέρα από κρίσεις. Τ
ο δεδομένο αυτό έχει βέβαια σαφείς αποτυπώσεις στη οικονομική και κοινωνική μας κατάσταση. Όπως, την παραμονή στο σπίτι των γονιών, την αβεβαιότητα για το μέλλον, ανησυχία για την ανεργία κ.ά. Και μετά ήρθε η πανδημία, ένα γεγονός, που μας έφερε στα ίδια συναισθήματα και τις ανησυχίες.
Ξανά στο σημείο «μηδέν», ξανά απογοήτευση, θυμός, έλλειψη εμπιστοσύνης για τους περισσότερους θεσμούς και αναζήτηση εναλλακτικής πρότασης για το μέλλον, να αποτελούν τις βασικές μας σκέψεις. Ξέρετε συζητώ με άτομα τις ηλικίας μου και είμαι από τους «τυχερούς» που δουλεύουν.
Όσο για το βασικό μισθό αυτό που βλέπει η γενιά μου είναι ότι δε φτάνει να καλύψουμε ούτε τα βασικά, με την ακρίβεια που μας έχει κυριεύσει. Φυσικά και αισιοδοξώ, αλλά ως μητέρα που πλέον είμαι, δεν παύω να ανησυχώ για το αύριο..».
Έφη Σπηλιωπούλου: Τα πάγια και οι ρυθμίσεις τρέχουν και οι χαμηλές εισπράξεις δεν ανταποκρίνονται στα έξοδα
Με σπουδές στη Διοίκηση Οικονομίας η Έφη Σπηλιοπούλου την άνοιξη του 2020 αποφασίζει να ανοίξει κατάστημα με ρούχα στον Πύργο, η ίδια δηλώνει στην εφημ. Πατρίς «Στην προσπάθειά μου να κάνω κάτι δικό μου, ανοίγω το κατάστημα και αμέσως ξεσπάει η πανδημία και μας πάει πίσω.
Οι προτεραιότητες αλλάζουν και η υγεία έχει τον πρώτο ρόλο. Εκεί που είπαμε έχουμε τα εμβόλια και μπορούμε να προφυλαχθούμε, άνοιξα το δεύτερο κατάστημα και τότε ξέσπασε η ενεργειακή κρίση. Η κατάσταση είναι δύσκολη, νιώθω ότι είμαι σε μονόδρομο με ρίσκο και όπου με βγάλει.
Υπάρχει αβεβαιότητα και παρά την ελπίδα που έχω, οι υποχρεώσεις τρέχουν και η εποχή δεν είναι πλέον για όνειρα. Τα πάγια έξοδα έχουν τετραπλασιαστεί, οι μισθοί είναι οι ίδιοι και εκτός από τα τρέχοντα έξοδα καλούμαστε να πληρώσουμε ρυθμίσεις και ενισχύσεις για τον κορωνοιό.
Αυτό είναι δύσκολο έως αδύνατο γιατί η αγοραστική κίνηση είναι αισθητά μειωμένη τη στιγμή που οι καταναλωτές με δυσκολία πληρώνουν το ρεύμα και το σούπερ μάρκετ. Από την άλλη τα δικά μας χρέη μεγαλώνουν και η κατάσταση διαρκώς διογκώνεται».
Χρήστος Τσιρονίκος: Ακρίβεια και χαμηλοί μισθοί
Πιστεύω ότι η γενιά μου ζει σε μια πολύ δύσκολη εποχή, μας είπε ο Χρήστος Τσιρονίκος που εργάζεται στον ιδιωτικό τομέα και προσθέτει «Ένας νέος άνθρωπος που τελειώνει με τις σπουδές και προσπαθεί να εφοδιαστεί με όσα περισσότερα γίνεται, βγαίνει σε μια περίεργη αγορά εργασίας που δυσκολεύει ακόμα πιο πολύ την κατάσταση και όλα αυτά σε συνδυασμό με την ακρίβεια, τους χαμηλούς μισθούς και το χαμηλό βιοτικό επίπεδο, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να ανταπεξέλθει στην κοινωνία, να μην έχει την δυνατότητα να μένει μόνος του ή να δημιουργήσει μια οικογένεια αν επιθυμεί».
Αν. Παναγιωτοπούλου: Εκτός από υποχρεώσεις έχουμε και δικαιώματα.
Το 2010 ξεκίνησα σπουδές στη Νοσηλευτική ευτυχώς στην ίδια πόλη με την αδερφή μου και μοιραζόμαστε κάποια έξοδα, επισημαίνει η Αναστασία Παναγιωτοπούλου «Τα χρόνια των σπουδών πέρασαν και αντί να ασκώ το επάγγελμα που σπούδασα, δουλεύω στην επιχείρηση του συζύγου μου. Από τα φοιτητικά μου χρόνια θυμάμαι συγγενείς, φίλους και ΜΜΕ, να ακούω για οικονομικά προβλήματα, για μνημόνια, ΔΝΤ και ακρίβεια. Ως λαός, μάθαμε λέξεις τις οποίες έχουμε συνδυάσει μόνο αρνητικά.
Και εκεί που αρχίζεις να πατάς λίγο στα πόδια σου και σκέφτεσαι να κάνεις ένα βήμα, ξεσπά μια πανδημία, μια ενεργειακή κρίση και με την ακρίβεια στο κόκκινο. Από τη φύση μου είμαι θετικός άνθρωπος, άλλωστε η νεότητα συντηρεί μια θετική στάση στα πράγματα! Όμως η γενιά η δίκη μου προσπαθεί να διαχειριστεί με προοδευτικούς και κοινωνικούς όρους και με συλλογικό τρόπο τη δύσκολη περίοδο μέσα στην οποία ενηλικιώνεται και ζει και που δεν πρέπει να μείνει στο περιθώριο των εξελίξεων. Είμαστε ζωντανό κομμάτι της κοινωνίας και εκτός από ευθύνες και υποχρεώσεις, έχουμε και δικαιώματα και οφείλουμε να προσπαθούμε για ένα καλύτερο μέλλον για εμάς και τα παιδιά μας.
Κώστας Γιάνναρος: «Οι νέοι άνθρωποι δεν μπορούν να κάνουν εύκολα όνειρα»
Ο Κώστας Γιάνναρος, πρόεδρος του Συνδικάτου οικοδόμων Ηλείας τονίζει ότι με την σημερινή κατάσταση οι νέοι δεν μπορούν να κάνουν εύκολα όνειρα, να δημιουργήσουν οικογένεια και να μην έχουν άγχος.
«Ως συνδικάτο και στις δυο προηγούμενες απεργίες, είχαμε βάλει ως βασικό ζήτημα την αύξηση του κατώτατου μισθού και την αύξηση στο μεροκάματο. Όταν μόνο η ΔΕΗ έρχεται 150-200 ευρώ το μήνα, συν η ακρίβεια στα τρόφιμα και στα άλλα προϊόντα, δεν μπορεί να ανταπεξέλθει καμία οικογένεια.
Και είναι πολλά νέα παιδιά που έχουν σπουδάσει και δεν μπορούν να βρουν εργασία στο αντικείμενό τους. Ο κατώτατος μισθός δεν μπορεί να αυξηθεί μόνο 10 ή 20 ευρώ, όπως μας λένε και μας κοροϊδεύουν. Έχουμε ζητήσει ο κατώτατος μισθός να είναι στα 880 ευρώ. Οι νέοι άνθρωποι είναι θυμωμένοι από τις συνθήκες που επικρατούν. Υπάρχει μια αγανάκτηση στον κόσμο και δεν αντέχεται άλλο αυτή η κατάσταση. Είναι πολύ δύσκολες οι εποχές που ζούμε.
Σκεφτείτε ένας νέος 30 ετών να θελήσει να κάνει οικογένεια. Υπάρχουν οικογένειες που δεν μπορούν να πάρουν γάλα για τα παιδιά τους. Πληρώνουν νοίκι και με 750 ευρώ δεν μπορούν να ζήσουν».
Γιώργος Μπαντούνας: Χρειάζεται ενίσχυση του εισοδήματος για να μπορέσουμε να ανταποκριθούμε
«Με 700 ευρώ σήμερα κανείς δεν μπορεί να ζήσει, δήλωσε στην εφημ. Πατρίς ο Γ. Μπαντούνας και προσθέτει «Χρειάζεται ενίσχυση του εισοδήματος για να μπορέσουμε να ανταπεξέλθουμε στις οικονομικές υποχρεώσεις που έχουμε σε καθημερινή βάση.
Ένας νέος με 700 ευρώ τι μέλλον να έχει; Και φυσικά δεν έχει. Έχουν όλα αυξηθεί. Πώς να παντρευτεί, πώς να κάνει οικογένεια; Το κόστος της ζωής έχει αυξηθεί και με αυτά τα χρήματα κανείς δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις που έχει.».
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.