Το όνομά της, Μαρία, Άννα, Κατερίνα, Ελένη …
Το όνομά μου: Γυναίκα
Ειδικότητες: Κόρη, Σύζυγος, Μητέρα, Εργαζόμενη, Φίλη…
Η Γυναίκα, ξύπνησε και σήμερα νωρίτερα απ’ όλους. Πρώτες σκέψεις της.
1η. Το πρωινό της οικογένειας και το τι θα φάνε στην συνέχεια της ημέρας.
2η. Η κόρη της και οι ημικρανίες της. Να κλείσει ραντεβού με γιατρό. Που να αδειάσει να το κάνει η ίδια… Εντάξει 20 χρόνων είναι θα μάθει σιγά, σιγά.
3η. Ο γιος της. Πώς θα πάει στην συνέντευξη; Θα πάρει τη δουλειά;
4η. Γιατί ο σύζυγός της όλο το βράδυ έβηχε;
Να του ετοιμάσει το σιρόπι του.
5η. Να θυμηθεί να τηλεφωνήσει στους γονείς της. Τα παίρνουν τα φάρμακά τους;…
Έτοιμα όλα, να τους ξυπνήσει τώρα!
– Μια γουλιά καφέ και φεύγω.
8π.μ στο γραφείο, έχω πολλά καθήκοντα κι εκεί, υποχρεώσεις, χρεώσεις…
Έφυγε, ενώ την έσφιγγε κεφάλι, στομάχι, στήθος από το άγχος.
Το βράδυ όμως, είπε στον εαυτό της, ένα μεγαλοπρεπή μπράβο, που δεν απογοήτευσε κανέναν!
Και όπως πάντα τελευταία έπεσε για ύπνο.
Ποιόν ύπνο, τελευταία η κούραση πιο έντονα απλώνεται στο σώμα της και στο μέσα της.
Και ούτε μια αγκαλιά, ούτε ένα ευχαριστώ.
Και ούτε, ένα: “Ξεκουράσου και εσύ λίγο, άνθρωπος είσαι. Δεν έχεις επιθυμίες;”
Μα αυτό δεν άργησε να της το φωνάζει το μέσα της.
Εκεί που είχε εγκλωβίσει τον Εαυτό της και τις επιθυμίες της.
Ήταν αργά αλλά ευτυχώς άρχισε να συνειδητοποιεί, ότι είχε κουράσει ψυχή και σώμα με το να κυνηγά το πρότυπο, της Κόρης, Συζύγου, Μητέρας, Εργαζόμενης.
– Έγινα δεδομένη για όλους, αποδεκτή για τις υπηρεσίες μου προς αυτούς.
Τώρα “κλωτσάει” το μέσα μου, εκεί, ο έγκλειστος εαυτός μου και τα θέλω του.
Επικίνδυνο και αφύσικο το μονοπάτι που περπατώ, για να ζω μόνο για τους άλλους.
Κάποτε, πυροδοτείς εσωτερικό πόλεμο, με τον έγκλειστο εαυτό σου, αφού έχει μεγαλώσει η απόστασή σας…
Έχει μεγαλώσει και η απόσταση από το να ζεις τα συναισθήματα που αναδύονται εντός σου. Επιθυμίες, όνειρα, ένστικτα, χαρές…
Τα μόνα που κυριαρχούν άγχος, θλίψη, φόβος, αν θα τους ικανοποιήσεις όλους.
Να και οι κρίσεις πανικού.
Σκέψεις, το πως θα σε κρίνουν, σαν κόρη, μητέρα, σύζυγο, εργαζόμενη, φίλη…
Σκέφτηκε:
– Τώρα θα βρω την δύναμη να αντιδράσω και να διαγράψω αυτόν τον “αφύσικο μονόδρομο”;
Πώς θα ξεθάψω τον Εαυτό μου, να περπατήσω δίπλα του;
Πήρε το ημερολόγιό της…
Καθήκοντα, καθήκοντα, υποχρεώσεις κι όλο χρεώσεις…
Άρχισε και διέγραφε!
Κυριακή, άφησε τις σκέψεις και γύρισε πλευρό και πλευρά πλεύσης.
Οι άλλοι, ξύπνησαν… Περίεργο που είναι το πρωινό τους και γιατί δεν μοσχοβολάει το μεσημεριανό; Ήταν αρκετά αργά και θα έπρεπε να ψήνεται.
– Μάνα, γυναίκα, είσαι άρρωστη;
Χαμογέλασε:
– Υγιέστατη! Μην ανησυχείτε, απλά σήμερα θέλω την βοήθειά σας σε όλα, να συμμετέχετε στα πάντα, γιατί κατάλαβα πως υγιείς είστε και εσείς και δόξα τω Θεώ αυτοεξυπηρετείστε!
Επιθυμώ να βγάλετε τις μάσκες σας, να βρείτε εαυτούς και να μιλήσετε μαζί τους πρώτα και μετά μεταξύ μας.
Εγώ τον βρήκα, Άνθρωπος είναι!
Και ενώ σκεφτόταν αν θα τα καταφέρει, αν δεν τσακίσει το μέσα της από τις επιθυμίες των άλλων, άκουγε την δυσάρεστη είδηση μιας ακόμα γυναικοκτονίας…
Δάκρυσε, σαν σκέφτηκε:
Πόσες γυναίκες πριν τις σκοτώσουν απάνθρωπα και άνανδρα, έχουν σκοτώσει μέσα τους, τον εαυτό τους, την Γυναίκα, τον Άνθρωπο. Γιατί φοβήθηκαν να τα βρουν με τον εαυτό τους, να μιλήσουν, να φύγουν από αφύσικους και επικίνδυνους δρόμους που τους υποχρέωσαν, να περπατήσουν χειριστικοί άνθρωποι.
«Απ’ όλα τα υλικά είμαι φτιαγμένη!
Γη/ Θάλασσα/ Ουρανό
Φωτιά/ Πάθος/ Λάθος/ Σοφία
Μέρα/ Νύχτα/ Φως!
Και σε όλα τα ρήματα μέσα είμαι
Υπάρχω/ Πονώ/ Γελώ
Δουλεύω/ Αγωνίζομαι
Ελευθερώνω/ Γεννώ/ ΖΩ!
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.