Την ημέρα του Αγιασμού ένα ατύχημα τραυματισμού μαθητή του Δημοτικού Σχολείου Σκουροχωρίου του οποίου είμαι διευθυντής απασχόλησε τα ΜΜΕ της χώρας καθώς ασχολήθηκαν με την είδηση και όχι με τις αιτίες που προκάλεσαν το ατυχές περιστατικό.
Στο περιστατικό της λιποθυμίας του μαθητή μας η είδηση δεν ήταν πως ένα παιδί λιποθύμησε ή ένα παιδί τραυματίστηκε σε ένα σχολικό προαύλιο αλλά το γεγονός πως επειδή το προαύλιο δεν είναι κατάλληλο ακόμα και μια απλή λιποθυμία μπορεί να επιφέρει σοβαρό τραυματισμό.
Οι σχολικές αυλές θα έπρεπε θεωρητικά να είναι ασφαλείς χώροι, χαράς και δημιουργίας για κάθε σχολική κοινότητα. Δεν είναι, δυστυχώς, λίγες οι φορές που μετατρέπονται σε χώρους όχι μόνο σοβαρών ατυχημάτων αλλά και θλιβερών δυστυχημάτων. Τα περισσότερα περιστατικά τραυματισμών που συμβαίνουν στα προαύλια των σχολείων αφορούν κυρίως ατυχήματα από πτώσεις, συγκρούσεις ή και από ακατάλληλο αθλητικό εξοπλισμό.
Το εκπαιδευτικό προσωπικό δεν είναι ούτε επιμορφωμένο αλλά ούτε και πιστοποιημένο στις πρώτες βοήθειες. Μια λάθος κίνηση σε περιπτώσεις τραυματισμού παιδιού και ιδιαίτερα στο κεφάλι κατά την παροχή των πρώτων βοηθειών θα μπορούσε, όπως γνωρίζουν οι επιστήμονες, να αποβεί μοιραία παρά τις θετικές προθέσεις. Οι τραυματισμοί μαθητών από τους ειδικούς αντιμετωπίζονται ως πολυτραυματίες και θεωρούνται πάντα σοβαρές περιπτώσεις.
Στο πρόσφατο περιστατικό ευτυχώς μια μητέρα με πιστοποιημένη εθελοντική δράση ως διασώστρια βρέθηκε από τύχη δίπλα στους εκπαιδευτικούς και δεν έγινε καμία λάθος κίνηση αλλά τηρήθηκε το πρωτόκολλο των ενεργειών. Οι σχολικοί νοσηλευτές στα σχολεία θα μπορούσαν να σώσουν ζωές ή να αποτρέψουν σοβαρές συνέπειες των τραυματισμών.
Είμαι ένας από τους πολλούς δυστυχείς διευθυντές σχολικών μονάδων που κάθε πτώση μαθητή στο προαύλιο οδηγεί σε τραυματισμό του. Τα επικίνδυνα σημεία είναι πάρα πολλά, το γήπεδο του μπάσκετ δεν είναι πιστοποιημένο και από τον Ιούλιο έχει εγκατασταθεί μέσα στο προαύλιο και μια ατάκτως ειρημένη επικίνδυνη λυόμενη κατασκευή η οποία ανά πάσα στιγμή με κάποιο ακραίο καιρικό φαινόμενο μπορεί να οδηγήσει σε τραυματισμούς. Η εκπαιδευτικός φυσικής αγωγής δεν μπορεί να κάνει το μάθημά της και τα μικρά παιδάκια του συστεγαζόμενου νηπιαγωγείου δεν μπορούν να παίξουν.
Ο σχολικός χώρος, και ιδιαίτερα αυτός της αυλής, παίζει ένα πολύ σημαντικό ρόλο στη σχολική ζωή. Είναι ο χώρος του διαλείμματος, του παιχνιδιού, του αθλήματος, των κοινωνικών συναναστροφών, και των φίλων. Είναι ο χώρος εκτόνωσης της ενέργειας που δεν μπορεί να ξοδευτεί στην τάξη, είναι το τμήμα του σχολείου που ανήκει, σχεδόν αποκλειστικά, στους μαθητές.
Καθώς η παιδαγωγική επιστήμη εξελίσσεται και παράλληλα αλλάζει η αντιμετώπιση και χρήση του σχολικού χώρου από τη μαθητική και εκπαιδευτική κοινότητα, η Αρχιτεκτονική Τοπίου καλείται να σχεδιάσει ένα σχολικό χώρο που να ανταποκρίνεται στις σύγχρονες εκπαιδευτικές ανάγκες αλλά και μαθητικές προσδοκίες. Ειδικά τα τελευταία χρόνια με την εισαγωγή της Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης στο δημοτικό σχολείο, γίνεται πιο εμφανής η ανάγκη σύνδεσης της αυλής με την εκπαιδευτική διαδικασία αλλά και για την αλλαγή του τρόπου σχεδιασμού της προς περισσότερο φυσικά μοντέλα.
Αντί αυτού, οι σημερινές ελληνικές σχολικές αυλές, είναι ασύνδετες με την εκπαιδευτική διαδικασία, παρουσιάζουν μια μεγάλη έλλειψη ερεθισμάτων προς τους μαθητές, έχουν υποβαθμισμένη αισθητική, είναι αποκομμένες από τον περιβάλλοντα χώρο και οι χρήσεις που φιλοξενούν είναι περιορισμένες και τυποποιημένες. Η άσφαλτος είναι το κυρίαρχο δομικό υλικό στον αύλειο χώρο, ενώ πολύ συχνά χρησιμοποιούνται και πλάκες πεζοδρομίου ή και χαλίκια!!!
Η μόνιμη αγωνία όλων των εκπαιδευτικών του σχολείου κάθε φορά που οι μαθητές μας είναι στο προαύλιο είναι η ασφάλεια τους σε ένα ακατάλληλο και επικίνδυνο προαύλιο.
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.